Verhuizen is spannend. Tussen welke mensen kom je te wonen?
En hoe leg je op een ontspannen manier contact met je nieuwe buren?
In Nederland is het de
gewoonte dat nieuwe buren zich komen voorstellen. Daarna ga je eens bij elkaar
op de koffie en voor je het weet geef je elkaars plantjes water tijdens
vakanties. Elk land heeft zo zijn eigen tradities op dit gebied. De Nederlander
verwacht dat de nieuwe buren aanbellen, in Turkije is het gebruikelijk dat de nieuwe bewoners hartelijk
worden ontvangen. Buren bieden hun hulp
aan, brengen iets te eten of drinken. Als dat niet gebeurt, is dat pijnlijk.
De nieuwkomer voelt zich dan niet geaccepteerd. Tja, je moet het maar weten.
Toen een Turks gezin in de Gillisbuurt kwam wonen, stonden er geen buren klaar
om hen welkom te heten. Ze voelden zich overduidelijk niet welkom en klaagden
erover bij de complexbeheerder. Die kende echter ook de andere kant van het
verhaal. De Nederlandse buren óók boos. Waarom waren de nieuwkomers zich niet
komen voorstellen? Ook zij voelden zich niet prettig met deze anonimiteit en
hadden hierover hun beklag gedaan bij de complexbeheerder. Die stelde voor dat zij
alsnog het initiatief zouden nemen. Geen sprake van: het initiatief moest komen
van de nieuwkomers. De Turkse buren waren evenmin bereid hun trots in te slikken.
Zo had de irritatie nog lang kunnen duren. Op zulke momenten begin je te begrijpen
waarom aan sommige conflicten in de wereld nooit een einde komt. De
complexbeheerder gaf niet op en bleef met beiden in gesprek. Uiteindelijk heeft
de Nederlandse familie de eerste stap gezet en aangebeld bij de buren. Ze
legden uit dat er sprake was van een misverstand. Het ijs was gebroken. Ze
mochten meteen aanschuiven voor een Turkse maaltijd. Sindsdien leven de buren vredig
samen. Volgende keer een lekkere Hollandse stamppot na een slopende verhuisdag?
Trudy van der Wees
Deze column is eerder verschenen in Delft op Zondag en is mede mogelijk gemaakt door Woonbron Delft
Geen opmerkingen:
Een reactie posten