Voor vluchtelingen is
de Chopinlaan thuis in den vreemde. Velen moesten hun land ontvluchten omdat ze
zich bedreigd voelden. Hier zijn ze veel veiliger. Maar niet iedereen heeft dat
door.
Een galerij vol fietsen, brommers, scooters, kinder- en
winkelwagens. Het is een rotgezicht en ze versperren de doorgang. Gevaarlijk! De
complexbeheerders wijzen bewoners hier voortdurend op, maar sommige mensen zijn
hardleers. Neem nou die Irakees, die maar liefst drie fietsen voor zijn deur
had staan. Hij was er niet toe te bewegen om ze op te bergen in de kelder.
Ineens kreeg de complexbeheerder een lumineus idee. Hij legde de man uit wat er
zou gebeuren als er brand uitbrak. Wat als de brandweer niet op tijd bij zijn
woning kon komen, waar zijn kind lag te slapen? ‘Dan is het de schuld van de
hulpverlener’, antwoordde de Irakees. ‘Nee, dan is het jouw schuld. Jij hebt
die fietsen niet weggehaald.’ Eindelijk begon het bij de man te dagen: hij was
verantwoordelijk voor zijn eigen veiligheid. Maar opbergen in de kelder, nee,
dat zou helaas niet gaan. Hij liet zien wat er allemaal in stond: enorme hoeveelheden
mondvoorraad en schoonmaakmiddelen, genoeg om het maanden mee uit te houden. Wat
bleek? Meneer had de eerste en tweede golfoorlog meegemaakt. Hij was niet anders gewend dan te leven in een
oorlogssituatie. Je moest altijd op het ergste voorbereid zijn. De man is weliswaar
gevlucht naar een veilig land, maar - om Marco Borsato te citeren - de oorlog
is nog niet uit zijn hoofd. Mag deze getraumatiseerde man zijn fietsen dan wel op
de galerij zetten? Zeker niet, maar als je zijn achtergrond kent kun je hem
misschien helpen. Je kunt meer begrip voor hem opbrengen en hem proberen ervan
te overtuigen dat hamsteren niet nodig is. Dit is Delft. De Lidl is om de hoek.
De schappen zijn altijd vol.
Trudy van der Wees
Deze column is eerder verschenen in Delft op Zondag en is mede mogelijk gemaakt door Woonbron Delft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten