Onverwachte tegenslagen en verkeerde inschattingen kunnen een mens
lelijk in de problemen brengen. Soms moet
je leren ‘help’ te roepen als dingen dreigen mis te gaan.
Ze was 24 jaar toen ze van Den Haag
verhuisde naar Delft. Dolblij met haar ruime woning aan de Chopinlaan.
Eindelijk wat meer woon- en leefruimte voor zichzelf en haar twee kleine
kinderen. Maar ze kon haar draai niet vinden. Ze kende er niemand. Ze had geen
werk. De problemen stapelden zich op. Ze maakte schulden. Ze werd een vaste
klant bij de voedselbank. Ze dreigde haar woning kwijt te raken. Achteraf was
dat een zegen, want zo kwam ze bij de Financiële Winkel van de gemeente Delft terecht.
Het werd een keerpunt in haar leven. Deze vrouw was niet gewend mensen lastig
te vallen met persoonlijke problemen. Die hield je voor je, of loste je zelf
op. Dat er instanties zijn die je belangeloos helpen, daarvan had ze geen idee.
Ze had het veel te druk met overleven. Het gaat nu weer goed met de Surinaamse.
De schulden zijn afbetaald. Via het Werkplein heeft ze werk gevonden in de
thuiszorg. Ze is bezig met het opzetten van een gastouderproject. Woonbron
helpt haar de flat op te fleuren. Ze heeft haar schroom overwonnen en stapt
tegenwoordig overal op af. ‘Ik heb gemerkt dat het helemaal niet erg is om mensen
om hulp te vragen. En ik ben ook niet meer bang om bij de gemeente aan te
kloppen.’ Ze gaat ook niet langer anoniem door het leven. Ze heeft een leuk
contact met andere ouders die ze ontmoet op het schoolplein van De Horizon en
ze is vrijwilliger bij de Playground. ‘Als ik nu over straat loop, zeggen veel
mensen hoi tegen me. Ik voel me hier nu thuis.’ Haar ogen stralen. Hier staat
een mooie, sterke vrouw. Die krijg je niet meer klein.
Trudy van der Wees
Deze column is eerder verschenen in Delft op Zondag en is mede mogelijk gemaakt door Woonbron Delft
Geen opmerkingen:
Een reactie posten