Ze is graag buiten. Dus zit ze
vaak op haar balkon, met een sigaartje. Soms roept ze iets naar beneden, naar
de jongeren die zich op het plein ophouden. Ze roept ze tot de orde of maakt
juist grapjes. Ze weet: humor breekt altijd het ijs. De meeste jongeren kent ze
bij naam. En zij haar. Ze is één van de waardevolle buurtbewoners op wie
Woonbron altijd een beroep kan doen als er iets moet worden georganiseerd in de
wijk. Zelf heeft de Surinaamse er ook geen moeite mee om iemand om hulp te
vragen. Als de computer kuren heeft, schakelt ze de bovenbuurman in; als er
zware meubelen moeten worden verschoven, klopt ze bij iemand anders aan. En iedereen staat altijd klaar. Omdat ze het vriendelijk en respectvol vraagt. Zij
vindt dat de normaalste zaak van de wereld: ‘Je moet uiteindelijk allemaal door
één deur, dus je kunt maar beter zorgen dat je het gezellig hebt met elkaar.’
Ze woont al 33 jaar aan de Chopinlaan. Ze dacht er de rest van haar leven door
te brengen, maar ze gaat nu toch weg. Terug naar haar geboorteland. Vroeger
ging ze er elk jaar drie maanden naartoe, in de winter. Tegenwoordig is het
wettelijk toegestaan om maximaal vier weken daar te zijn. Dat vindt ze te kort.
Zeker nu ze wat ouder wordt. De Nederlandse winters deprimeren haar. De kou
kruipt in haar botten en ze vreest de eenzaamheid van de oude dag. Heimwee
drijft naar terug naar Suriname, waar ze familie en vrienden heeft die haar
nodig hebben. Zonnig Suriname, waar de mensen vrolijk zijn en je met slechts een
aow-uitkering op een aangename manier oud kunt worden. Het is leuk om in een
wijk met allerlei culturen te wonen, maar tegen heimwee is geen kruid gewassen.
Zelfs na 33 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten